Ben mi çok inceldim. Artık her şeye kırılır her şeye alınır
darılır oldum. Çok mu hayal kurdumda bu kadar yıkık dökük oldu hepsi! Gücüm
tükendi galiba kendimi temizledim her şeyden ve herkesten… Bıraktım… Şimdi
dünyayı kurtarsınlar, ben bu kurtuluşta yokum… Kimseye güvencin kalmamışsa
naparsın ki?! Çocuk kalmak en güzeli dimi… Korkmuyorsun, bilmiyorsun ve bitmek
tükenmek bilmeyen bir cesaretin var.
Karşımda minicik daha adımlarını yeni yeni atmaya başlayan
bir kız çocuğu. Her adım onun için ne kadar değerliyken; bense onun hiç
büyümesini istemiyorum. Ama onun yerinde olmak öyle çok istedim ki. Birisi bir
kelime söylediğinde aynısını söylemeye çalışmanın, karşımdakine verdiği
mutluluğu yaşamayı öyle çok istedim ki. Kollarımı aça aça yürümeyi, etrafımda
her hareketimden mutlu olan insanların olmasını…Bir hata yaptığımda, bin cefa
görmeden; ‘yapa yapa öğrenecek’ denmesini…Ayağıma çelme takmak istemeden,
herkesin yürümem için deli gibi çabalamasını…. Arkamdan dolap çevirmek yerine,
beni dönme dolapta çevirmelerini…Geceleri Annemi sadece acıktığım için
uyandırmayı ne çok isterdim…!
Bıraksam her şeyi ve başımı alıp gitsem şimdi. Tek başıma…
Sadece ben…
İçimdekileri gözyaşlarımla sunsam sessizliğe ve beni kemiren
her şeyi atabilsem şimdi…
Ama gidemem dimi… Hiçbirimiz gidemeyiz…
Neden mi…?
Onu siz biliyorsunuz….
Herkesin nedenini,
Ne benim kelimelerim sunabilir,
Ne de bu neden,
Kağıdımın satırlarına sığabilir !!!
23.01.2013
