Bir sesim çıktı ki,ne menem çığlıktır.
Gözyaşım rüzgara savurdu bedenini...
Kirpiklerim birbirine kenetlendi,
Belki acıdan, belki korkudandı ..
Ama onlar bile kenetlendi.
Biz neden kentlenemiyoruz...!
Ben kar tanelerini böylesine severken
Sen Güneş olmayı neden istiyorsun!?
Ben yeşermeyi böyle isterken
Sen dolu olmayı neden bekliyorsun!?
Ben yağmurla huzur bulurken
Sen fırtınayı neden tercih ediyorsun
Etme!!!
Edersen, yok olucam ...!
Edersen,bir çift kanat bağışlayacaksın,
Senin istediğin yere gidecek,
Senin iradene bağımlı bir çift kanat...!
Gözlerim seni arzularken,
Beni 'Kimse' bilme,
Kalbim sana çırpıyorken kanatlarını,
Yağma üzerime,
Söndürme ateşimi...
Pes etmem ben,
Lakin yorma bedenimi...
Sessiz çığlıklarım yankılanıyor şimdi.
Deli bir kavga var içimde,
Görsen öyle harabe olmuş ki kalbim.
Sevgime açtığın savaş çok vahim..!
Her yer bir hatıranın parçasına şahit,
Her yer toz duman.
Ve can kırıklarım savrulmuş dört bir yana.
Ve ben hala seni anlıyorum..!
Ama bu senin canını yakıyor.
Garip...!
Eğer bende herkes gibiysem artık,
Canın sıkıldığında aklına ben gelmiyorsam,
Başın yastığa düştüğünde,
Aklına da düşmüyorsam eğer,
Hadi sende acıt canımı...
Zaten her yer kan revan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder